Ent'o
dormivegia
ho sentì
vibrae 'n lontanansa
na
canson che la paeva 'n ozèo
ent'a
confüsión
de soni
e de rümói sot'a me ca;
la me
paeva d'èsse a reposae
'ndrento
a na boscagia d'ortremae.
La
svoava àota,
'nmentre
i sbatevo e foge 'nt'er vialon
come na
parma 'n angonia
drent'a
'n vaso 'nt'en porton.
'Nmentr'a
eo ciapà da 'sta raietà,
i han
fracassà di vedri co' en ciapon.
Al'indoman,
'nt'a cronaca spezina
ho
retrovà quer fis-cio:
i ea o
reciamo d'er palo da banda
ch'i
avisava 'r conpae
che a
spacà
la se
podeva fae.
Silvia
Crovara – Dialetto di La Spezia
CANZONE
STRANIERA
Nel
dormiveglia
ho
sentito vibrare in lontananza
una canzone
che sembrava un uccello
nella
confusione
di suoni
e rumori sotto casa;
mi
sembrava di riposare
in una
boscaglia d'oltremare.
Volava
alta,
mentre
stormivano le foglie nel vialone
come una
palma agonizzante
in un
vaso dentro ad un portone.
Mentre ero
presa da questa stranezza,
hanno
rotto dei vetri con un sasso.
L'indomani,
sulla cronaca spezzina,
ho
ritrovato quel fischio:
era il
segnale del palo di una banda
che
avvisava il compare
che la
spaccata
si
poteva fare.

Nessun commento:
Posta un commento