U ha sempre travàjau e ch’
stesse
ben o mà u nu se n’è mai
futüu
pé purtà ê cà ina paga ch’ê bastesse
a dà a-a
famija cante l’è duvüu.
Ma avura che u cancèlu u l’è
serau
e unde gh’éira vita u gh’è
desertu,
élu che in sce l’ancüüsa u
ha süau
e int’u so mesté u l’éira
bèn aspèrtu,
u nu capisce cume e fràbiche
furèste,
che u stabilimentu so i han
fau falì,
i posce fa de méju, e élu u
rèste
cu-e mae in man a cà. Ma a l’è cuscì;
intantu in sce ê so testa auti i stan
i grosci marùusi du poucu
sèrtu duman…
Vincenzo Balbis – Dialetto di
Sanremo
DISOCCUPAZIONE
Ha sempre lavorato e che
stesse
bene o male non se ne è mai
infischiato
per portare a casa una paga che bastasse
a
dare alla famiglia quanto è dovuto.
Ma ora che il cancello è
chiuso
e dove c’era vita c’è
deserto,
lui che sull’incudine ha
sudato
e nel suo mestiere era ben
esperto
non capisce come le
fabbriche forestiere,
che il suo stabilimento
hanno fatto fallire,
possano fare meglio, e lui
resti
con le mani in mano a casa. Ma è così;
e
intanto sulla sua testa alti stanno
i
grossi marosi del poco certo domani…
Nessun commento:
Posta un commento