NOBILTÆ DECADÛA di Renzo Ferrero

 

Lungo e stiggio ch'o  pâ  n'agûo sûssòu,

elegante,  sempre  vestïo  de  scûo

in  man  ûn  bacco  cö  pommo  induòu,

o  pâ  'n  nobile  mëzo  decadûo.

 

O  se  vedde  da  lungi  in  mëzo  ä  gente

perché o  l'è 'n parmo bon de d’äto a tûtti,

comme  a  Lanterna  grande  e  imponente

ch'a  illûmina  e  barche  in  mëzo  a-i  flûtti.

 

Ogni  tanto  con  lê  gh' è  'na  veggetta

ch'a  pâ  sò  moæ  o  quarche  sò  parente,

a  l'è  a  meitæ  de  lê  e  'n  po'  ranghetta.

 

Lê  o  a  tratta  coscì  amorevolmente

che  - anche  se  no  son  affari  mæ -

me  pâ  che  ö  fasse  pe  l' ereditæ...

 

 

 

Renzo Ferrero – Dialetto di Genova

1995

 

 

NOBILTÀ  DECADUTA

 

Alto e magro che sembra un chiodo succhiato,

 elegante,  sempre  vestito  di  scuro, 

in  mano  un  bastone  con  il  pomo  dorato, 

sembra  un  nobile  mezzo  decaduto. 

 

Si  vede  da  lontano  in  mezzo  alla  gente

perché  è  un  palmo  buono  sopra  tutti, 

come  la  Lanterna  grande  e  imponente 

che  illumina  le  barche  in  mezzo  ai  flutti.  

 

Ogni  tanto  con  lui  c' è  una  vecchietta 

che sembra sua madre o qualche sua parente, 

è  la  metà  di  lui  e  un  poco  zoppicante. 

 

Lui  la  tratta  così  amorevolmente 

che  - anche  se  non  sono  affari  miei -  

mi   sembra  che  lo  faccia  per  l' eredità...